Op 15 december 2012 hebben Betty Sikkema en Arjan van Waay Beukes opgehaald vanuit de woning van zijn overleden eigenaar, om hem op te nemen in de noodopvang van de stichting. De overdracht werd gedaan door de dochter, die in het huis is gaan wonen om bij Beukes te kunnen zijn.
Arjan vertelt: "Beukes presenteerde zich als een vriendelijke en rustige Appenzeller. Uiteraard werden we door Appenzellergeblaf begroet maar Beukes werd snel rustig en kwam contact maken. We hebben hem in de auto meegenomen naar onze woning, omdat hij bij Margreet en mij in de noodopvang komt. De reis duurde een half uurtje. Beukes was nieuwsgierig maar ook wat onzeker. Logisch, hij houdt niet van autorijden en werd zomaar door een vreemde meegenomen. Maar Beukes was zeker niet in paniek, iets wat we wel verwacht hadden op basis van zijn slechte ervaringen met autoritjes naar de dierenarts.
Beukes woont nu in een ruime woonkamer in een rijtjeshuis, een heel verschil ten opzichte van zijn oude woonsituatie. Wij hebben zelf een 11-jarige Appenzeller reu Baico, die niet makkelijk is met andere honden. Beukes heeft daarom een bench in de woonkamer en daarin ligt zijn eigen kleed dat we hebben meegenomen. Hij accepteerde dit meteen als zijn plaats. Hij gaat steeds vanzelf in de bench liggen, loopt er uit voor een inspectierondje in de woonkamer en stapt dan weer in de bench. Heel fijn, want als we het deurtje dicht doen kan Baico gewoon los in de woonkamer rondlopen. Beukes heeft geen moeite met de bench en laat zich makkelijk opsluiten als dat nodig is. De honden hebben dus veel contact met elkaar zonder dat ze elkaar kunnen aanraken.“
Over de gewenning van Beukes, die toch al 'op leeftijd' is, vertelt Arjan: “Beukes had de eerste dagen wat moeite om ons te vertrouwen. Zo'n vier, vijf dagen gromde hij als we hem aanlijnden voor een wandeling maar ook als we na de wandeling de lijn of halsband weer losmaakte. Dat klonk serieus maar we hebben het genegeerd en ontdekt dat aan- en aflijnen veel minder spannend voor hem is als hij zit in plaats van staat. Daardoor stopte het grommen en houden we nu alleen nog een soort van juichend gehuil over als we hem gaan aanlijnen voor een wandeling. Hij is dan zo blij en enthousiast dat hij de eerste tientallen meters buiten nog loopt te juichen. Heel leuk maar we hebben het nog nooit eerder bij een Appenzeller gezien. Beukes vertrouwt ons nu helemaal, we mogen hem helemaal en overal betasten, hij komt steeds bij ons liggen, komt naar ons toe als we de kamer binnen komen om even een knuffel te geven of een snuit tegen je hand te duwen. Erg gezellig!”
“Zoals gezegd heeft onze hond moeite met andere honden. Dat vergt dus extra aandacht en begeleiding. Beukes is daarentegen zeer makkelijk en toegankelijk." vertelt Arjan verder. "Sinds een paar dagen lopen we met beide honden aangelijnd naast elkaar, ze lopen schouder aan schouder, elkaar aanraken tijdens de wandelingen voelt nog ongemakkelijk maar het gaat steeds beter. Samen snuffelen aan dezelfde graspol levert nog een grom op van Baico of Beukes waarna de ander de kop afwendt. Zo gaan we dus voorzichtig op weg naar een wat betere verstandhouding. Maar in huis blijven de honden zolang als nodig is gescheiden. Dit ligt zeker niet aan Beukes maar aan Baico. Op straat merken we dat Beukes andere honden heel interessant vindt maar hij weet niet goed wat hij ermee aan moet. Als kleine, loslopende hondjes enthousiast naar hem toe komen gaat hij in een soort “freeze”, hoofd beetje omhoog, oren in de nek. Na een poosje ontspant hij en gaat hij proberen snuffelend contact met dat hondje te maken. We hebben nog geen grote honden ontmoet, dat komt later wel.
Beukes is nieuwsgierig en leert zeer snel. Margreet is tijdens een wandeling met Beukes bij onze dierenarts naar binnen gelopen. Er was op dat moment geen patiënt, dus Beukes heeft hal, spreekkamer en receptie kunnen verkennen en deed dat zonder enige merkbare stress, alleen maar nieuwsgierig. Op 24 december ben ik met Beukes naar de dierenarts geweest om hem te laten chippen. Beukes vindt het moeilijk om zich door vreemden te laten betasten, hij gromt dan. Voor de zekerheid heb ik Beukes even een snuitje om gedaan zodat hij niet in paniek zou bijten. Maar veel mooier, hij raakte niet in paniek, hij was ongerust over de aanraking door de dierenarts die even in zijn oren wilde kijken maar deed het verder heel goed en zodra het snuitje af was liep hij weer naar de dierenarts en assistentes toe om contact te maken. Ook hier toonde hij volop zijn vertrouwen in mensen.”
Omdat de dochter van de overleden eigenaar aangaf dat Beukes niet goed meer hoort, was één van de aandachtspunten het leren omgaan met een slechthorende hond. Arjan vertelt: "Gelukkig wisten we dat Beukes wat slechthorend is. Dus heb je begrip voor situaties waarin je iets zegt en Beukes niet reageert. Sommige geluiden en klanken van ons (b)lijkt hij echt niet te horen. Bijvoorbeeld als hij wakker is maar met zijn rug naar de keukendeur ligt naar buiten te kijken, dan kunnen we de woonkamer inlopen zonder dat hij het merkt. Inmiddels weten we dat hij lage geluiden goed hoort. Als je op vrolijke hoge toon hem het commando “zit” geeft gebeurt er niets. Zeg je het op een duidelijke maar lage toon, dan zit hij onmiddellijk. Zo zoeken we steeds naar zijn "dialect” om de communicatie makkelijker te maken. We hebben inmiddels het gebaar voor “hier komen” ontdekt en hij reageert daar zeer blij op en komt op je afstuiven. Beukes lijkt het vuurwerk, met uitzondering van de zware dreunen (weer de lage tonen) niet op te merken. Een dichtslaande autodeur vlak bij hem merkte hij wel, maar dat kan natuurlijk ook de trilling zijn geweest. Beukes is zeker niet doof maar het is nog niet helemaal duidelijk wat hij allemaal wel of niet hoort.”
Op de vraag hoe Beukes het beste omschreven kan worden, antwoordt Arjan lachend: “Beukes is een echte charmeur. Hij kijkt zeer vriendelijk naar mensen en palmt ze in. Iedereen die we tot nu toe met Beukes kennis hebben laten maken, hetzij op straat tijdens het wandelen of bij ons thuis, is vrijwel direct gevallen voor zijn vriendelijkheid. Beukes loopt nog niet los met ons op straat of op het losloopveld. Hij is nog te veel op zoek naar “iets”. Het valt ons op dat hij vaak op mensen afgaat die langslopen. Het is niet de manier van “de geur opsnuiven” zoals honden bijna altijd bij voorbijgangers doen maar een starende, zoekende manier. Alsof hij een bekende zoekt. Zolang we niet de zekerheid hebben dat hij bij ons terugkomt en dat we zowel via een roep als gebaar hem kunnen stoppen en terugroepen houden we beiden honden aangelijnd. Alles op zijn tijd, voor loslopen is die tijd nog niet aangebroken.”
Over de plaatsbaarheid van Beukes vertelt Arjan tenslotte vol overtuiging: "Ja hoor, Beukes is 100% zeker plaatsbaar! Het is een makkelijke, vriendelijke hond. Hij schenkt veel vertrouwen. Beukes is makkelijk corrigeerbaar. We hebben moeten leren dat hij veel sneller overgecorrigeerd is dan onze Baico. Dat is soms lastig maar ach, iedere hond heeft zijn eigen manieren, daar moeten wij mensen maar aan wennen en ons aan conformeren. Beukes is groot en sterk, we hebben hem nog niet met kinderen laten spelen, dus hoe dat gaat kunnen we nog niet zeggen. Als we een kat passeren gaat onze Baico, die bang is voor katten, in de aanval maar Beukes staat dan een soort van verbaasd naar de kat te kijken. Is niet bang maar valt ook niet aan. Maar het is te vroeg om hieraan conclusies te verbinden.”
NB: Het was de bedoeling om deze update eind december 2012 al op onze website te plaatsen. Door diverse omstandigheden is dat helaas niet gebeurd. Inmiddels zijn er nieuwe ontwikkelingen omtrent Beukes, welke wij u in een aanvullende update graag zullen vertellen.
© 2013 Stichting Herplaatsing Sennenhonden "Citta von Bännlifluh"